این جنایات علیه بشریت، نسل کشی و احتمالاً جنایات جنگی است.
مانیتور حقوق بشر ایران گزارشی از کنفرانس «پاسخگویی جنایات مداوم علیه بشریت رژیم ایران» را با حضور جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور ایران ارائه می دهد. این همایش روز چهارشنبه ۳۰ خرداد ۱۳۹۳ به ابتکار انجمن عدالت قربانیان کشتار ۱۳۶۷ در ایران در ژنو برگزار شد. در این همایش استاد جاوید رحمان آخرین گزارش خود را در مورد کشتار ۱۳۶۷ و اعدام رژیم روحانی در سال های ۱۳۶۰ و ۱۳۶۱ ارائه کرد. این گزارش به زودی توسط سازمان ملل متحد منتشر می شود
استاد جاوید رحمن، گزارش ویژه وضعیت حقوق بشر در ایران: این یک دستاورد مهم است. چون گزارش خود را در مورد جنایات وحشتناک و نقض فاحش حقوق بشر در ایران از سال ۱۳۶۰ تا کشتار ۱۳۶۷ تکمیل کردم. این گزارش به طور مفصل است.
در شش ماه گذشته، من روی نوشتن این گزارش تمرکز کرده ام. من این گزارش را با دو نقل قول شروع کردم. یکی از پیشخدمتان گفت که این بزرگترین جنایت در تاریخ جمهوری اسلامی است که جهان ما را به خاطر آن محکوم خواهد کرد و جهان شما را به عنوان مجرم ثبت خواهد کرد. این بسیار مهم است، زیرا منتظری در آن زمان جانشین خمینی بود. او از این جنایات آگاه بود. میزان جنایات با سخنرانی منتظری روشن شد
نقل قول دوم از خودم است که گفته ام مرگ ابراهیم رئیسی در ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳ نباید منجر به انکار دستیابی به حقیقت و عدالت و جبران جبران برای مردم ایران شود. رئیسی عضو کمیسیون مرگ بود که مرتکب جنایت علیه بشریت شد. از جمله آنها، کشتار، اعدام خودسرانه، جمعی و خارج از قضایی هزاران زندانی سیاسی در سال ۱۹۸۸. کسانی که در دهه ۱۹۸۰ و پس از آن مرتکب جنایت علیه بشریت شده اند باید پاسخگو باشند و معافیت از مجازات در جمهوری اسلامی ایران باید پایان یابد.
من در گزارش خود می گویم که باید پاسخگویی وجود داشته باشد، به دلیل جنایات علیه بشریت و نسل کشی ، این ایده کلی گزارش من است. این گزارش مهم است زیرا زندگی مردم امروز را تحت تاثیر قرار می دهد. بازماندگان و قربانیان همچنان رنج می برند و خاطره این جنایات باقی می ماند. همه آنها رنج های روانی و روانی را تحمل کرده اند. در بسیاری از موارد، خانواده های این ناپدید شدن های اجباری به دنبال عزیزان خود بوده اند و مقامات رژیم حقوق آنها را نقض کرده اند. آنها خواستار عدالت و پاسخگویی از سازمان ملل متحد و اعضای سازمان ملل متحد هستند.
نکات مهم دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد چرا حوادث دهه های 1980 و 1988 به امروز باز می گردد. قیام (2022) آغاز مبارزه برای حقوق بشر و حقوق زنان نبود. این زمانی آغاز شد که خمینی به قدرت رسید و محدودیت ها را وضع کرد و حجاب اجباری را تحمیل کرد. بنابراین ما باید ببینیم که در دهه 1980 چه اتفاقی افتاد. اتهامات محاربه و جنگ با خدا که رژیم از سوی رژیم استفاده می شد، از دهه ۱۹۸۰ آغاز شد. نظام قضایی، دادگاه ها و قوانین رژیم به دهه ۱۹۸۰ باز می گردد. به همین دلیل باید به خاطر داشته باشیم که وقتی جنایات دهه ۸۰ را در نظر می گیریم، باید بدانیم که آنها مربوط به مسائل امروز هستند.
جاوید رحمن در مورد گزارش خود افزود:
من جنایات رو بررسی کردم. جنایات وحشتناک به معنای جنایات علیه بشریت، نسل کشی و احتمال جنایات جنگی است. لازم است که توجه به چه جنایات مرتکب شده است. جنایات مانند قتل، ویرانی، شکنجه، تجاوز و امثال آن علیه جمعیت های مختلف. موضوع ناپدید شدن اجباری نیز بسیار مهم است.
من تمام این جنایات را با جزئیات بررسی کردم. نکته کلیدی آنچه در سال ۱۹۸۸ اتفاق افتاد این است که هزاران زندانی سیاسی هدف قرار گرفتند و به قتل رسیدند. آنها محاکمه عادلانه ای نداشتند. خمینی فتوایی صادر کرد و گفت که تمام "منافقان" که او می گفت که آنها در ایستگاه هستند باید از بین بروند.
وی همچنین از هیئت ها خواست که رحم نکنند و به حقوق بشر احترام نگذارند. این برنامه اساسی بود که او بر اساس آن دستور اعدام داد. این هیئت ها به هیچ وجه نمی توانند "قانونی" در نظر گرفته شوند.
جالب است که بسیاری از این زندانیان هیچ جرمی مرتکب نشده بودند. بسیاری از آنها به خاطر فعالیت هایی مانند انتشار و توزیع بروشور دستگیر شدند. بنابراین، اقدامات کمیسیون مرگ برای اجرای قانون نبود، بلکه فقط برای اعدام آن افراد بود. و تعیین کنید که آیا آنها در ایستگاه هستند یا نه. آنها هزاران نفر را نیز اعدام کردند.
جالب است که بسیاری از این زندانیان هیچ جرمی مرتکب نشده بودند. بسیاری از آنها به خاطر فعالیت هایی مانند انتشار و توزیع بروشور دستگیر شدند. بنابراین، اقدامات کمیسیون مرگ برای اجرای قانون نبود، بلکه فقط برای اعدام آن افراد بود. و تعیین کنید که آیا آنها در ایستگاه هستند یا نه. آنها هزاران نفر را نیز اعدام کردند.
این زندانیان به خاطر موضع عقیدتی و سیاسی شان مجازات شدند. شکنجه هم وجود داشت. این یک دادگاه قانونی نبود. آنها نمی توانستند تصمیم هیئت مدیره را زیر سوال ببرند. آنها بسیار سریع اعدام شدند.
سوال هایی که قانونی نیستند از آنها پرسیده می شود. مثلاً آیا شما به PMOI خیانت می کنید؟ آیا شما کمک به اعدام همکاران زندانی خود را؟ این ها قانونی نیستند. تنها مسئولیت این هیئت ها این بود که بفهمند آیا این مردم از موقعیت ایدئولوژیکی خود دست می کشند یا نه.
در موج دیگری از اعدام ها در آگوست همان سال، کمیسیون علیه مارکسیست ها اقدام کرد و آنها را به میزان بسیار کمتری اعدام کرد.
بعد از آن همه چیز مخفیانه انجام شد. در مورد اقدامات صورت گرفته علیه این زندانیان سیاسی اطلاعاتی داده نشده و به خانواده ها اطلاع داده نشده است. آنها را در قبر های دسته جمعی دفن کردند. وقتی خانواده ها می خواستند مطلع شوند، یا پاسخی نبود و یا سرکوب وجود داشت و گفتند: "این مردم به جهنم رفتند!" خانواده ها مورد آزار و اذیت قرار گرفتند که هنوز هم ادامه دارد.
یکی از نگرانی های اصلی که من برجسته کردم این است که جنایات علیه بشریت همچنان علیه هزاران خانواده و بازماندگان و عزیزان آنها مرتکب می شود ، زیرا آنها هنوز نمی دانند که چه اتفاقی برای آنها افتاده است. علت مرگ هیچ وقت توضیح داده نشده است. خانواده ها شکنجه شده اند و تحت فشار قرار گرفته اند تا این موضوع را متوقف کنند. به عنوان مثال به آنها گفته شده است که بگویند عزیز شما در خانه فوت کرد! آن ها همچنان به دنبال آن ها می گردند.
رحمان در پایان گفت: "خواست من
از جامعه بین المللی این است که گام های مشخص را برای یک مکانیزم حسابرسی بردارند که بتواند تمام شواهدی را که من جمع آوری کرده ام حفظ کند و قضاوت کند که چه اقداماتی باید در راستای تفتیش انجام شود." چگونه مردم را پاسخگو کنیم؟ چگونه با مصونیت مقابله کنیم؟ من همچنین تاکید کرده ام که شرکت بازماندگان و شاهدان در این پرونده بسیار مهم است. وقتی به گور های جمعی نگاه می کنید، رژیم ایران تمام تلاش خود را می کند تا حقایق را پنهان کند. حقیقت باید روشن شود. خانواده ها باید بدانند که چه اتفاقی برای عزیزان شان افتاده است.
سخنرانان دیگر در این نشست عبارتند از:
پروفسور وولفگانگ شومبورگ، قاضی دادگاه کیفری بین المللی سازمان ملل متحد برای یوگوسلاویا سابق (2001-2008)،
طاهر بوامدرا، نماینده سابق کمیشنر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در عراق و رئیس انجمن عدالت قربانیان کشتار 1988 در ایران و دکتر جورجینا بارانوسکا، عضو گروه کاری سازمان ملل متحد در مورد ناپدید شدن اجباری، یک پیام ویدئویی به جلسه فرستاد.
